Per 1 juli heeft Ronald Gram zijn taken als partner en bestuurder van Covalent neergelegd. Het bestuur is nu in handen van de drie andere partners van de Covalent Holding: Ad Rabenort, Frank de Vries en Diderick Oerlemans. Gelukkig blijft Ronald de komende tijd nog aangehaakt als veiligheidsbeambte van de Maastunnel en platformvoorzitter bij het COB. In een persoonlijk interview vertelt hij over het ontstaan van Covalent, de kunst van het afscheid nemen en Spaanse geraniums.
20 jaar ondernemen
Ronald richtte Covalent 20 jaar geleden samen met Ad op. “Ad en ik spraken er al jaren over. Op een bepaald moment werkten we beiden bij een organisatie waarvan we dachten: dit kunnen we zelf beter. Dat versnelde de beslissing om voor onszelf te starten. De intentie was kleinschalig te blijven, te doen wat we leuk vinden, met elkaar als back up.” De jaren daarna is Ronald als adviseur voornamelijk actief op sleutelposities op bestuurlijk en politiek niveau. Hij adviseert opdrachtgevers met publieke verantwoordelijkheden binnen de infrastructuur.
Van 100 naar 0
Begin dit jaar besluit Ronald meer tijd aan familie, vrienden en hobby’s te gaan besteden. Hij beperkt zijn inzet tot de rol van Veiligheidsbeambte van de Maastunnel en voorzitter van het Niet-Rijkstunnelplatform van het COB, dat hem zo’n twee dagen per week bezighoudt. “Mensen om mij heen hebben altijd gezegd dat het verstandig is om geleidelijk met pensioen te gaan. Je moet niet in één keer van 100 naar 0 gaan, maar het werk afbouwen. Met deze aanpak had ik dat voorzien. Ik blijf de komende één tot twee jaar aangehaakt voor deze externe opdrachten.”
Opvolging
Opvolging hield Ronald al een tijdje bezig. “Inmiddels geloof ik dat je niet in dat soort termen moet denken. Opvolging geeft de indruk dat alles 1 op 1 overgenomen wordt en hetzelfde blijft. Dat is niet zo. Ik zie het als een natuurlijk verloop, waarbij de dingen anders zullen gaan dan dat ik dat voorheen deed. Die verschuiving is al een tijdje gaande. Financiële, bestuurlijke en commerciële activiteiten zijn een gedeelde verantwoordelijkheid geworden binnen Covalent. Ik ben van de oude generatie die denkt in termen van centrale sturing. Maar het nieuwe model is gebaseerd op zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Ik maak graag ruimte voor deze manier van denken. Blijven vernieuwen is erg belangrijk.”
Lol of strafwerk
“Ik zie een enorm potentieel aan projecten in de infrastructuur, vooral tunnelrenovatieprojecten. Dat is complexer dan nieuwbouw en is gerelateerd aan vraagstukken over beheer en onderhoud. Verder wordt de standaardisering van tunnels opgevolgd door het monitoren van bruggen, sluizen en stuwen. Als je werkt op het snijvlak van techniek en beleid, dan is er voorlopig genoeg werk in Nederland. Dat is het werkveld van Covalent. Ik maak mij dus geen zorgen over de toekomst. Bovendien is Covalent een organisatie waarbij plezier, loyaliteit en een fijne cultuur hoog in het vaandel staan. Dat verbindt de mensen. Wat ik mee zou willen geven is vrij generiek: zorg dat je lol blijft houden in wat je doet. Voelt het als strafwerk, dan moet je je acuut afvragen of je nog wel door moet gaan.”
Afscheid nemen is een kunst
Terugkijkend noemt Gram de uitnodiging van de Tweede Kamer voor een rondetafelgesprek over tunnels een mooi hoogtepunt. “Aanleiding was de discussie over tunnelveiligheid met de daaraan verbonden voorzieningen en grote projecten waarvan de planning misliep. Dat mijn kennis werd gevraagd, was een mooie erkenning als deskundige. Hieruit ontstond de Landelijke Tunnelstandaard, waarmee we voor alle betrokkenen duidelijkheid brachten rondom een toch wat ongrijpbaar onderwerp als veiligheid.”
De Covalent-tijd kende voor Ronald geen dieptepunten. “Dat klinkt saai, maar zo is het. Voor mezelf beginnen is het beste besluit ooit geweest. Ik heb het 20 jaar lang prima naar mijn zin gehad. Ik ben nooit gestopt met leren. Dat houdt hier overigens niet op, afscheid nemen blijkt ook een hele kunst.”
Spaanse geraniums
Ronald wijst een toekomst achter de geraniums niet van de hand. Zolang het maar Spaanse geraniums zijn. “Ik heb 40 jaar lang weinig tijd gehad voor privézaken. Ik lees bijvoorbeeld graag, maar er zijn tijden geweest dat ik amper een boek zag. Samen met mijn vrouw ga ik meer genieten van onze plek in Spanje. Het wordt tijd voor Spaanse les. Verder houd ik van muziek, opera en kunst. En van sporten, zoals zeilen, golfen en fietsen. In de coronaperiode heb ik 1000 km door de polder gefietst op mijn velomobiel. In Spanje ben ik lid van een bootclub, waardoor ik elke dag zou kunnen zeilen. De kans dat ik over een half jaar op mijn knieën terugkom, is dus niet zo groot. “